بررسی اثر انواع بریس بر روی شاخص های کنترل قامت در ورزشکاران دارای مچ پای ناپایدار درجه یک و دو

چکیده مقدمه: هدف از این تحقیق بررسی اثر سه نوع بریس) نئوپرینی ،ایرکست و بنددار) بر روی شاخص های کنترل قامت در والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار درجه یک و دو می باشد. مواد و روش ها:  آزمودنی های این تحقیق 15 والیبالیست در دامنه سنی 18 تا 25 سال باحداقل 3 سال سابقۀ بازی و دارای مچ پای ناپایدار درجه 1 و2 بودند. در طول مراحل تحقیق  چهار بار(بدون بریس، بریس نئوپرینی، بریس بنددار، و بریس ایرکست) آزمون کنترل قامت توسط دستگاه تعادلی بایودکس (تست کنترل قامت ورزشکاران بر روی یک پا در سطح دشواری12) صورت گرفت. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز اندازه های مکرر یکطرفه تجزیه و تحلیل شد و سطح معنی داری 95/0 با آلفای کوچکتر یا مساوی 05/0استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان شاخص کلی ثبات هنگام بکارگیری هر سه نوع بریس در مقایسه با شرایط عدم استفاده از بریس کاهش معنی داری دارد، یا به عبارتی هر سه نوع بریس باعث بهبود کنترل قامت می شوند. هنگام مقایسه سه نوع بریس، بریس نئوپرینی بهتر از دو نوع بریس دیگر عمل کرد. ولی در مقایسۀ دو نوع بریس بنددار و ایرکست اختلاف معنی داری بین این دو مشاهده نشد. به عبارتی در بهبود کنترل قامت، بریس نئوپرینی بهتر از بریس ینددار و ایرکست عمل می کند. اگرچه بریس بنددار تا حدودی بهتر از ایرکست عمل می کند، اما این دو نوع بریس در بهبود کنترل قامت اختلاف معنیدار با همدیگر ندارند.  نتیجه گیری: با استفاده از  یافته های موجود می­توان از بریس به عنوان روشی مناسب جهت بهبود کنترل قامت در افراد دارای مچ پای ناپایدار و جهت پیشگیری از آسیب های لیگامانی استفاده کرد و برای افراد دارای ناپایداری درجه یک و دو استفاده از بریس نئوپرینی می تواند نتایج بهتری نسبت به استفاده از دو نوع بریس دیگر داشته باشد.